با سلام
1: راه صحيح اين است که پيش از معنا کردن ولايت تکويني و تشريعي، خود ولايت را معنا کنيد. بديهي است آنچه تحت عنوان ولايت در کتاب و سنت است مشترک معنوي است، اما بين اين دو قسم، مقسم واحد که در همه اقسام باشد وجود ندارد.
2: پس از معناشناسي ولايت و بررسي مصاديق آن در منابع ديني به اين نتيجه خواهيم رسيد که استعمال آن در قرآن براي مؤمنين نسبت به هم، طاغوت نسبت به کفار، و شيطان نسبت به متبعينش، حاکي از يک امر حقيقي و رابطه حقيقي خواهد بود نه يک امر تشريعي و قراردادي. همين تأمل کافي است تا در نظام فکري و ديدگاه خود در رابطه با معنا و اقسام ولايت تجديد نظر کنيم.
3: از آنجا که قراردادها برگرفته از حقايق خارجي است، ولايت تشريعي بدون نحوه اي از ولايت تکويني محال است.
4: اگر براي اجتماع حقيقتي تکويني قائل شويم چنانچه در قرآن نيز تصريحاتي هست، و آنگاه رابطه آن حقيقت تکويني با خداي متعال را کشف کنيم، بهتر ميتوانيم در بحث ولايت تکويني بينديشيم.

ولايت فقيه و مرجعيت هر دو شعبه ولايت تشريعي و نيابت در آنند يکي اجتماعي ديگري علمي و هر دو ولايت ظاهري است و شرط آن عادل بودن است. اما ولايت معنوي يا تکويني بعد از معصوم -ع- را علما و افراد معنوي خاصي خواهند داشت که شرطش ورع است و صاحب نفس کريمه بوده و تصرفات معنوي در افراد دارند و برايشان فتح باب معنوي شده باشد مانند امام خميني (ره) و آيت الله بهجت (ره) بطور شاخصي اين ولايت را دارند. اما منعي نيست که ديگر علما بميزان معنويتشان تاثيرگذار هم باشند.

برادر حرفي نزنيد که فردا خود رهبري هم انکار کنند شما ازکجا ميدانيد که ايشان داراي ولايت تکويني هستند؟ البته بنده به بزرگواري ايشون معتقد هستم و علافه مندم شايد ايشان داراي ولايت تکويني هم داشته باشند اما اين قابل اثبات نيست اين کار شما نه تنها موجب تقويت ولايت فقيه نميشود بلکه موجبات تضعيف هم هست